Tadeusz Zawadzki jest bohaterem książki Aleksandra
Kamińskiego pt. „Kamienie na szaniec”. Urodził się 24 stycznia 1921 r. w
Warszawie, a zginął 20 sierpnia 1940 r. w wieku zaledwie 22 lat. Tadeusz Zawadzki
ps. Zośka walczył z okupantem w czasie II wojny światowej, która wybuchła po
ukończeniu przez chłopca szkoły.
Zośka miał drobną budowę. Był szczupły. Jasne włosy i delikatne, niemal „dziewczęce” rysy twarzy wyróżniały go spośród innych chłopców.
Jedną z cech, którą odznaczał się Tadeusz, było jego wielkie oddanie przyjacielowi. Po porwaniu Rudego właśnie on najbardziej martwił się o kolegę i zorganizował słynną akcję Pod Arsenałem, która miała na celu odbicie Jana Bytnara. Kiedy Rudy umierał, to właśnie Zośka najbardziej przez to cierpiał, ale wytrwał przy przyjacielu do końca. Bardzo poruszyła mnie jego wierność i lojalność. W dzisiejszych czasach bardzo trudno znaleźć tak oddanego przyjaźni człowieka.
Zośka charakteryzował się również spokojem i stanowczością. Dowodził wieloma akcjami, wyprowadzał kolegów z kłopotów. Podczas odbicia Rudego wystąpiło wiele komplikacji: spóźniła się więźniarka, pojechała inną drogą, pojawili się niespodziewani policjanci. Mimo to Zawadzki potrafił zachować spokój i doprowadzić akcję do końca. Świadczy to również o jego inteligencji i profesjonalizmie.
Tadeusz był też bardzo odważnym mężczyzną. Wiele razy narażał swoje życie, by ratować innych, ale także by udowodnić okupantom, że Warszawa walczy. W obliczu niebezpieczeństwa ze strony władz i policji wiele razy malował na murach budynków kotwicę –znak walczącej Warszawy. Dzięki przeprowadzeniu wielu podobnych akcji dostał przydomek Kotwicki.
Zośka był niewątpliwie wspaniałym człowiekiem. Jego odwaga, spokój i zdecydowanie zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Chciałabym być choć trochę tak dzielna jak on. Największe wrażenie zrobiło na mnie to, że chłopak tak bardzo kochał przyjaciół, szczególnie Rudego. Bez wątpienia nie tylko ja, ale wszyscy powinniśmy go naśladować.
Zośka miał drobną budowę. Był szczupły. Jasne włosy i delikatne, niemal „dziewczęce” rysy twarzy wyróżniały go spośród innych chłopców.
Jedną z cech, którą odznaczał się Tadeusz, było jego wielkie oddanie przyjacielowi. Po porwaniu Rudego właśnie on najbardziej martwił się o kolegę i zorganizował słynną akcję Pod Arsenałem, która miała na celu odbicie Jana Bytnara. Kiedy Rudy umierał, to właśnie Zośka najbardziej przez to cierpiał, ale wytrwał przy przyjacielu do końca. Bardzo poruszyła mnie jego wierność i lojalność. W dzisiejszych czasach bardzo trudno znaleźć tak oddanego przyjaźni człowieka.
Zośka charakteryzował się również spokojem i stanowczością. Dowodził wieloma akcjami, wyprowadzał kolegów z kłopotów. Podczas odbicia Rudego wystąpiło wiele komplikacji: spóźniła się więźniarka, pojechała inną drogą, pojawili się niespodziewani policjanci. Mimo to Zawadzki potrafił zachować spokój i doprowadzić akcję do końca. Świadczy to również o jego inteligencji i profesjonalizmie.
Tadeusz był też bardzo odważnym mężczyzną. Wiele razy narażał swoje życie, by ratować innych, ale także by udowodnić okupantom, że Warszawa walczy. W obliczu niebezpieczeństwa ze strony władz i policji wiele razy malował na murach budynków kotwicę –znak walczącej Warszawy. Dzięki przeprowadzeniu wielu podobnych akcji dostał przydomek Kotwicki.
Zośka był niewątpliwie wspaniałym człowiekiem. Jego odwaga, spokój i zdecydowanie zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Chciałabym być choć trochę tak dzielna jak on. Największe wrażenie zrobiło na mnie to, że chłopak tak bardzo kochał przyjaciół, szczególnie Rudego. Bez wątpienia nie tylko ja, ale wszyscy powinniśmy go naśladować.
KOMENTARZ NAUCZYCIELA: Wybrałaś do scharakteryzowania bardzo ciekawą postać literacką. Wskazałaś cechy, którymi zaimponował Ci Tadeusz Zawadzki. Oceniając bohatera, wskazałaś cechy warte naśladowania.
OdpowiedzUsuńMogłaś dokładniej opisać oddanie Zośki przyjacielowi podczas ostatnich dni przed śmiercią Rudego.